Nagesh Beereddy

నేను బ్లాగర్‌గా కొత్త. కానీ కొంత కాలంగా బ్లాగులను గమనిస్తూనే ఉన్నాను. కామెంట్స్‌ విషయంలో ప్రత్యేక నిబంధనలు ఏమీ లేవని నేను గమనించాను. అభిప్రాయాలను నేరుగా తెలపడం పట్ల ఆశ్చర్యపడ్డాను. విమర్శలను సున్నితంగా తెలపడం పట్ల ఆనందపడ్డాను. కానీ వారం రోజులుగా కొన్ని బ్లాగుల(అరుణమ్‌, గోన్‌విత్‌ఇన్‌, చెరుకురసమ్‌) మధ్య ఘాటైన వాదన జరుగుతోంది. ప్రశంసలు వచ్చినప్పుడు పొంగి పోవడం.. విమర్శలు వచ్చినప్పుడు కుంగిపోవడం సరికాదు అని నేను అనుకుంటున్నాను. బ్లాగర్ల మధ్య వివాదం రావడం ఇది కొత్తేమి కాదు. బాలీవుడ్‌లో మొదట బ్లాగ్‌ మొదలు పెట్టింది అమీర్‌ఖాన్‌, షారూఖ్‌ ఖాన్‌లు. అయితే అమీర్‌ఖాన్‌ "తాను కొత్తగా కొన్న బంగ్లా వాచ్‌మెన్‌ కుక్కపేరు షారూఖ్‌'' అని తన బ్లాగులో పోస్ట్‌ చేశారు. ఇది షారూఖ్‌, అమీర్‌ ఖాన్‌ల మధ్య వివాదానికి దారితీసింది. ఆ తర్వాత ఆ ఇద్దరు ఖాన్‌లు ఓ అండర్‌స్టాండింగ్‌కు వచ్చారు. బ్లాగింగ్‌ అనేది మనోభావాల్ని నేరుగా తెలిపేందుకు అనువైనదని, దీన్ని వివాదంగా కాకుండా సానుకూలంగా స్పందించాలని వారు అటు తర్వాత బ్లాగారు. ఆ తర్వాత బిగ్‌బీ అమితాబ్‌ ఈ బ్లాగర్ల జాబితాలోకి చేరిపోయారు. బ్లాగ్‌ మొదలెట్టిన కొద్ది...

నల్గొండలో బస్సు దిగి మా ఊరి బస్సు ఎక్కగానే నాలో తెలియని ఉద్వేగం. ప్రియురాలి కోసం ఎదురుచేసే ప్రియుడిలా... కదలని కాలం.. తగ్గిని దూరం... అలా కళ్లు మూసుకున్నా. చిన్ననాటి జ్ఞాపకాల పొరలు ఒక్కసారిగా విచ్చుకున్నాయి. సినామా రీళ్లలా గిరిగిరా తిరిగాయి... కిటికీలోంచి చల్లని గాలి వీచింది. ఉలిక్కి పడి లేచి చూస్తే.. మా ఊరి పొలిమేర... "ఈ ఊరు... ఈ గాలి... ననుగన్న నా వాళ్లు...'' మనసు మౌనంగా పాడింది. ఇదే మా ఊరి చెరువు. వర్షాలు పడినప్పుడు రోడ్డు మీద మోకాలు లోతు నీళ్లు వచ్చేవి. మా ఊరి బళ్లో ఐదో తరగతి వరకే ఉంది. ఆ తర్వాత పక్క ఊరికి వెళ్లాల్సిందే. చెప్పులు చేతిలో పట్టుకుని పుస్తకాల సంచి తలపై పెట్టుకుని స్కూలుకు వెళ్లేందుకు వాగు దాటేవాళ్లం. ఆ నీటి తడి స్పర్శ ఒక్కసారి కాళ్లకు తాకినట్లు అనిపించింది ఆ జ్ఞాపకం. భుజాన నాగలి ఎత్తుకుని వెళ్తున్నారే.. వాళ్లు మా ఊరి రైతులే. కోడవళ్లు చేతిలో పెట్టుకుని పొలం గట్టు వెంట వెళ్తున్న ఆడపడుచులు కూడా మా ఊరి కూలీలే. అదిగో మల్లయ్య తాత.. ఎడ్లబండి... ఆ ఎడ్లు కవలల్లా ఉంటాయి. వాటి పేర్లేంటో తెలుసా? రామ, లక్ష్మణులు. అదే మా ఊరి బడి. రెండెక్కం నేర్పిన తొలి దేవాలయం. నేను ఐ...

ఆగస్టు 16, 2004... మధ్యాహ్నం 1.40... ఆ రోజు తొలిసారిగా చంటిని చూశాను. డిగ్రీ పూర్తయ్యాక అతను నేను పనిచేస్తున్న స్కూల్లో టీచర్‌గా చేరాడు. నేను చాలా రిజర్వ్‌డ్‌. కొత్త వాళ్లతో చాలా తక్కువ మాట్లాడేదాన్ని. స్నేహితులతో మాత్రం తెగ వాగేస్తాను. చంటి ఎప్పుడూ నాతో మాట్లాడేందుకు ప్రయత్నించేవాడు. తొందరలోనే నాకు మంచి స్నేహితుడయ్యాడు. కొన్ని నెలల తర్వాత తను నన్ను ప్రేమిస్తున్నట్లుగా అర్థమైంది. కానీ తను మాటల్లో చెప్పే వాడు కాదు. తన చేతల్లో మాత్రం అది కనిపించేది. నా ప్రేమ కోసం అతను వేసే ప్రతి అడుగు అతనికి కలిసొచ్చేది. చివరికి నా స్కూటీ కూడా. చలికాలంలో సాయంత్రం.. నలుగురు కిక్‌ కొట్టినా స్టార్ట్‌ అవ్వని బైక్‌ అదేంటో అతను మాత్రం ఒకే కిక్‌తో స్టార్ట్‌ చేసేవాడు. ఓ సారి నా చిన్నప్పటి ఫోటో చూపించాను. రెండు నిమిషాలే చూసి... తిరిగి ఇచ్చేశాడు. మరుసటి రోజు నా బొమ్మ తీసుకొనే తెచ్చాడు. అది నా ఫొటో పక్కన పెట్టి పోలిస్తే అచ్చుకొట్టినట్లే ఉందది. గీత కూడా పొల్లు పోలేదు. అది చూసి మొదటి సారి అతని మీద అభిమానం కలిగింది. రెండు నిమిషాలు చూసిన బొమ్మలు అలా ఎలా వెయ్యగలిగాడని చాలా రోజులు ఆలోచించా.తర్వాత ఓసారి మా అన్నయ్య ...

ప్రేమే కదా జీవితం అంటారు కొందరు. ప్రేమే కాదు జీవితం అంటారు ఇంకొందరు. ఈ రెండూ భిన్న ధృవాలు. రైలు పట్టాలు. ఎప్పుడూ కలవవు. కానీ అవి అతని జీవితంలో కలిశాయి. అదే విధి ఆడిన వింత నాటకం. పది మందీ నేర్పలేని గుణపాఠం. మాదో చిన్న పల్లెటూరు. వందల్లో ఇల్లు. మందల్లా మనుషులు. ఎవరి పోకడ వారిది. చీమ కదిలినా గుసగుస. అమ్మాయిలతో మాట్లాడటం... అదో పెద్ద తప్పు. నా స్నేహితుని పేరు వెంకట్‌. పెళ్లంటూ చేసుకుంటే ప్రేమించే చేసుకోవాలని వాడిదో కోరిక. కానీ ఏ అమ్మాయీ నచ్చేది కాదు. వెంకట్‌ హైదరాబాద్‌లో జాబ్‌ చేస్తుండేవాడు. చాలా రోజుల తర్వాత సంక్రాతికి ఊరొచ్చాడు. మా ఊళ్లో సంక్రాంతి క్రీడోత్సవాలు ఘనంగా జరుగుతాయి. అప్పుడు ఊరంతా అక్కడే. కబడ్డీ ఫైనల్స్‌. అందరి కళ్లూ వారిపైనే. కానీ వెంకట్‌ కళ్లు మాత్రం ఎవరికోసమో వెతుకుతున్నాయి. అప్పుడు కనిపించింది ఓ అమ్మాయి లంగా ఓణీలో. సినిమాల్లో తప్ప ఓణీలో అమ్మాయిని చూసి చాలా రోజులైందట. అలానే చూస్తుండి పోయాడు. సడన్‌గా ఆ అమ్మాయి వెంకట్‌ వైపు చూసింది. ఆమె చూపుల్లో కోపం. అతని చూపుల నుండి తప్పించుకోవాలని ఆమె అటూ ఇటూ తిరగసాగింది. కానీ వెంకట్‌ చూపులు ఆమె వెంటే పరుగెత్తాయి. ఎవరా అమ్మాయి? ఆరా...